Met een meerderheid van slechts één stem kwam op 28 april 1981 de abortuswet (wetsvoorstel-Ginjaar/De Ruiter) door de Eerste Kamer. In de 36 jaar die volgden heeft de proabortuslobby zich sterk ontwikkeld. Elke vrouw moet kunnen beschikken over de mogelijkheden van een veilige abortus. Dat er negatieve ervaringen zijn, wordt weggewuifd. Dat er risico’s zijn, wordt ontkend. Uit onderzoek van Jenneke Ditzhuijzen, onderzoeker aan de Universiteit Utrecht, blijkt bijvoorbeeld dat er geen verhoogd risico is op psychische aandoeningen na een abortus. Wel hebben veel van deze vrouwen een psychiatrisch verleden.

De websites van abortuscentra zwijgen op vele fronten. Zo wordt er geen duidelijke uitleg gegeven over de gruwelijke procedure van een abortus na dertien weken. Eventuele gevolgen worden summier genoemd of ontkend. Een van de abortuscentra, de Casakliniek, beschuldigt sommige huisartsen er zelfs van dat ze negatieve gevolgen suggereren.

Iemand dwingen tot een abortus is in Nederland strafbaar. Volgens de wet moet je voor abortus een zwaarwegende reden hebben. De Nederlandse abortuscijfers zijn laag en al jaren stabiel, verkondigen de ”pro choice”-aanhangers. Kortom: geen reden om ons zorgen te maken.

Zeldzaam

De praktijk is echter weerbarstiger. In situaties waarin geen sprake is van zwaarwegende redenen, ervaart een vrouw soms wel zware sociale druk om tot abortus over te gaan. Achter de ‘lage’ cijfers gaat een werkelijkheid schuil van grote nood. Maar die verhalen dringen nauwelijks door.

Vrouwen die rondom de abortus kampen met pijn of spijt, durven hier bijna niet over te praten. Ze voelen zich door ”pro choice”-voorlichting onder druk gezet, omdat die informatie suggereert dat hun problemen zeldzaam zijn. Ook sociale druk uit de omgeving weerhoudt hen ervan om hun moeiten met anderen te bespreken.

Je partner zal maar dreigen dat hij twee kogels door je buik schiet als je geen abortus laat plegen. Een vrouw die dat overkwam, arriveerde angstig bij het abortuscentrum. Een vrijwilliger van de hulverleningsafdeling Er is Hulp van stichting Schreeuw om Leven bood aan mee naar binnen te gaan. Een verpleegkundige daar stelde een snelle abortus aan, zodat ze snel van haar probleem af zou zijn. De verpleegkundige had haar ook kunnen wijzen op de mogelijkheid om de politie te bellen en aangifte van bedreiging te doen. Uiteindelijk heeft de vrouw besloten om toch haar kindje te houden.

Of neem de jonge vrouw die, om haar relatie te redden, haar kindje liet aborteren onder druk van haar vriend. Hij liet haar echter alleen naar het abortuscentrum gaan en dumpte haar daarna alsnog. Ze is nu én haar kindje én haar vriend kwijt. Een bron van veel emotionele pijn.

En dan zijn er nog de vrouwen die vertellen dat ze na abortus nooit meer zwanger zijn geraakt door gevolgen van verklevingen of ontstekingen na een curettagebehandeling.

Inmiddels hebben gelukkig duizenden vrouwen de weg naar de hulpverleningstak van Schreeuw om Leven weten te vinden. Uit de hulpvragen blijkt dat het beeld dat de gemiddelde Nederlander heeft over abortus, niet strookt met de werkelijkheid. Door toedoen van de ”pro choice”-lobby lopen er veel vrouwen rond die kampen met problemen. Zo kunnen vrouwen psychisch in de problemen raken omdat ze pas na de abortus op internet begonnen uit te zoeken hoe groot een kindje van bijvoorbeeld tien weken nu eigenlijk is. Waarbij ze zagen dat het dus toch geen klompje cellen of stukje weefsel is.

Risico’s

Op 31 maart stelden de Tweede Kamerleden Kees van der Staaij (SGP) en Carla Dik-Faber (CU) schriftelijke vragen aan minister Schippers naar aanleiding van de risico’s van curettage (de medische behandeling waarbij een baarmoeder wordt gereinigd). Recent stelden onderzoekers van het AMC dat curettage na een miskraam minder vaak moet worden uitgevoerd. De ingreep na een miskraam kan namelijk leiden tot verklevingen in de baarmoeder en tot vroeggeboorte bij een volgende zwangerschap.

Vrijdag verschenen de antwoorden van de staatssecretaris Van Rijn (Volksgezondheid, Welzijn en Sport). Daarin stelt hij de risico’s van curettage na een miskraam anders zijn dan die bij de ruim 23.000 abortussen die per jaar door middel van curettage worden uitgevoerd. Het instrumentarium is namelijk verschillend, aldus de staatssecretaris.

Uit een onderzoekspublicatie van het AMC blijkt echter dat er géén verschil bestaat tussen de behandelingen. Dus voor ruim 77 procent van alle vrouwen die een abortus laten uitvoeren, blijven de risico’s gewoon bestaan.

Het ”pro choice”-standpunt heeft al veel vrouwen beschadigd. Wanneer gaan we in Nederland het eerlijke verhaal vertellen en massaal hulp bieden aan vrouwen in nood die abortus overwegen? Dat zou een hele hoop pijn en verdriet schelen.

De auteur is directeur van de stichting Schreeuw om Leven.