De beëdiging van de 45e president van Amerika was indrukwekkend. Hoe je het wendt of keert. In het bijzijn van diverse oud-presidenten en met de hand op de Bijbel zwoer Trump trouw aan de grondwet van de Verenigde Staten. „Zo helpe mij God”, klonk het vervolgens. Zijn vicepresident, Mike Pence, ging hem enkele minuten eerder voor. Zijn inaugurele rede sloot Trump –traditiegetrouw voor een Amerikaans staatshoofd– af met de woorden ”God bless America”.

Traditiegetrouw of niet. De woorden klonken wél. Kom daar in Den Haag maar eens om. Daar wordt vooral veel moeite gedaan om religie zo veel mogelijk uit het publieke domein te weren. Godsdienst is goed, zolang het achter de voordeur blijft.

De ceremonie rond de beëdiging van Trump was daarom verademend. Natuurlijk is zijn gedrag bepaald niet onbesproken. Zijn extravagante levensstijl en wisselende standpunten rond ethische kwesties leverden hem in conservatieve kringen weinig krediet op. Dat maakte de keuze er bij de presidents verkiezingen van november extra lastig op. Het alternatief was Hillary Clinton. Haar liberale agenda nodigde ook allerminst uit tot een positieve stem.

Maar de nieuwe Amerikaanse president legde wél de eed met de hand op de Bijbel af. En Trump begon de dag vrijdag met een dienst in de St. John’s kerk in Washington.

Tot zover de ceremonie.

Want vanaf vandaag zal er een andere wind in het Witte Huis waaien. Dat maakte Trump in zijn eerste toespraak als president al wel duidelijk. Amerika eerst, is het devies. „We gaan weer winnen.” Trump wil banen in de Verenigde Staten voor Amerikanen behouden en is niet van plan zich al te veel met de toestand in het buitenland te bemoeien. Althans, dat zégt hij.

Wat dat in de praktijk voor het wereldtoneel betekent, zal de toekomst binnenkort ongetwijfeld leren. Veelbelovend zijn de voornemens van de nieuwe Amerikaanse president op het gebied van de inter nationale politiek niet te noemen. Nog deze week herhaalde hij eerder gedane uitspraken over de NAVO. Dat bondgenootschap noemde hij regelrecht „overbodig.” Landen in Oost-Europa houden hun hart daarom vast. En terecht. Want zonder de Verenigde Staten stelt de NAVO niets voor. En moet Europa voor de Russische beer vrezen. Die gromt de afgelopen jaren steeds nadrukkelijker. En laat ook zijn tanden zien. Op de Krim en in het oosten van Oekraïne.

Zo’n vaart zal het in de rest van Europa ongetwijfeld niet lopen. Want ook de onvoorspelbare Donald Trump zal het oude continent niet zonder meer aan zijn lot overlaten. Maar met de onvoorwaardelijke Amerikaanse steun zou het weleens gedaan kunnen zijn. Daar moet Brussel de komende tijd met deze nieuwe man in het Witte Huis ongetwijfeld terdege rekening mee houden.