Ex-prostituees komen tot rust in Frankrijk
Ze zetten een punt achter hun leven in de seksindustrie. Op het Franse platteland proberen de vrouwen tot rust te komen en werken ze aan hun toekomst. Een weg van lachen en huilen. Vol emoties die niet meer onderdrukt kunnen worden.
Frankrijk, dinsdagmorgen kwart voor negen. Buiten leggen nevels een waas over de bomen. Binnen dekt Diana Bancken de tafel voor het ontbijt, de wasmachine staat aan. Het zijn de enige geluiden in de time-outvoorziening van de christelijke organisatie Terwille Verslavingszorg, die Bert en Diana Bancken runnen. Bert is verantwoordelijk voor de logistiek, Diana voor de behandeling. Ex-prostituees kunnen drie maanden op de geheime locatie in Frankrijk verblijven.
Vlak voordat de klok negen uur slaat, stappen Amanda, Lea en Michelle de woonkeuken binnen. De een oogt frisser dan de ander. Dat is niet verwonderlijk. Lea heeft al dagenlang last van haar maag en de wekker van Amanda ging per abuis midden in de nacht af. Het slaapgebrek doet geen afbreuk aan de sfeer. Michelle krijgt een compliment over haar kledingkeus en de vrouwen vragen zich af hoe een mooie handtekening eruit moet zien. Bert bidt God om een zegen over het eten en over de nieuwe dag. Het brood dat hij gebakken heeft, vindt gretig aftrek.
Amanda (17) en Michelle (24) zitten aan het eind van hun verblijf in de oude boerderij. Lea (19) is er pas enkele weken.
De grote woonkeuken deelt de voorziening in tweeën. Aan de ene kant bevinden zich de kamers en woonkamer van de vrouwen en het kantoor van Diana. Aan de andere kant woont het echtpaar Bancken. Her er der hangen (Bijbel)teksten. ”De Heer is mijn licht, mijn behoud, voor wie zou ik bang zijn”, en: ”God vervult niet al jouw wensen, maar wel Zijn beloften”.
Kinderen
Na de afwas is het tijd voor het doen van boodschappen. Iedereen krijgt in de supermarkt een deel van de boodschappenlijst en gaat op strooptocht. Niemand verblikt of verbloost als Diana met acht pakken toiletpapier aankomt. De rollen zijn in de aanbieding, en in Frankrijk wordt op de kleintjes gelet. Michelle ziet een moeder met haar kroost voorbijkomen. „Ik wil ook graag kinderen.”
De vrouwen zijn vrijwillig naar Frankrijk gekomen, legt Diana uit. „Vooraf skype ik met elk van hen. We maken kennis en ik spreek de belangrijkste zaken door. Ik verwacht dat iedereen meedoet aan het programma. Het mobieltje wordt bij aankomst ingenomen en internetten is niet mogelijk. Tussentijdse terugkeer naar Nederland is in principe niet aan de orde.”
Weinig zin
Michelle: „Ik werd niet ineens wakker met de gedachte dat ik mijn leven wilde veranderen. Mijn komst naar Frankrijk is het gevolg van een lang proces. Het leven had voor mij weinig zin meer. Mijn ouders hebben er vaak op aangedrongen dat ik hulp zocht. Die hulpverlening had nooit het gewenste resultaat. Ik wilde nu zelf volledig achter het zoeken van hulp staan. Omdat ik christen ben, koos ik voor Terwille Verslavingszorg.”
Amanda: „Mijn moeder liet me kiezen uit een verblijf in de jeugdgevangenis of een reis naar Frankrijk. Die keus was snel gemaakt.” Lea: „Vrienden zeiden dat het de hoogste tijd was om hulp te zoeken. Toen ik een enorme emotionele uitbarsting kreeg, zag ik dit zelf ook in.”
Amanda en Michelle reisden direct vanuit hun bestaande situatie naar Frankrijk. Lea verbleef eerst enkele weken op een geheime locatie van Terwille, waar ook een gezin woont. „Ik weet niet hoe een normaal gezinsleven eruitziet. Het was bijzonder om te merken dat de mensen bij wie ik in huis was om mij gaven.”
Zagen jullie tegen de drie maanden in Frankrijk op?
Michelle: „Ik was depressief en vond alles best. Als ik maar nergens meer mee bezig hoefde te zijn.” Amanda: „Ik sprak Diana vooraf via Skype. Toen ik haar zag, wist ik dat het goed kwam.”
Met welk doel zijn jullie hier?
Amanda: „Ik had geen doel en was van plan na Frankrijk mijn oude leven weer op te pakken. Eenmaal hier, ben ik toch aan verandering gaan werken.” Michelle: „Ik wil mijzelf leren begrijpen. Waarom ben ik wie ik ben? Ik verwachtte hier geen antwoord te vinden. Ik dank God dat dit toch is gebeurd.” Lea: „Ik hoop mijzelf beter te leren kennen én grenzen te leren stellen.”
Hoe ervaren jullie de rust en stilte?
Michelle: „In Nederland was mijn leven vol prikkels en geluiden. In Frankrijk hoor ik mijzelf, vooral dankzij de stilte, de hele dag denken. Dat is soms best vermoeiend. Ik heb moeten leren niet voor mijn gevoelens te vluchten. In Nederland gebruikte ik drugs om die te verdoven. In de tweede week heb ik veel gehuild. Als ik het moeilijk had, wilde ik naar huis. Achteraf ben ik blij dat dit niet mocht.”
Lea: „Ik wilde in de eerste week al weg en vond tegelijkertijd dat ik moest doorzetten.” Amanda: „Het ene moment geniet ik van deze plek, een volgend moment vind ik het hier afschuwelijk. Verwerken van alles wat er is gebeurd, lukt niet in drie maanden.” Begeleider Diana: „De periode hier is het begin van een grote verandering. Jullie moeten daar minstens twee jaar voor uittrekken.”
Wat waren mooie momenten de afgelopen maanden?
Amanda: „Het zwemmen midden in de natuur.” Michelle: „De klik die ik met Diana heb. Die goede band geeft mij een veilig gevoel.”
Hoe kijken jullie tegen mannen aan?
Amanda: „Er zitten veel slechteriken tussen, maar je mag niet iedereen over één kam scheren. Vergeten en vergeven is nog wel een dingetje.” Michelle: „Vooral die smerigheid vergeten.” Amanda: „Littekens gaan nooit weg. Als je een kapotgevallen bord lijmt, blijven de lijmnaden ook altijd zichbaar.”
Hoe ervaren jullie het contact met lotgenoten?
Michelle: „Ik verwachtte dat ze venijnig en achterbaks zouden zijn, maar dat viel reuze mee.” Amanda: „Klopt, ik vermoedde dat ze onuitstaanbaar zouden zijn. Het scheelt dat we in hetzelfde schuitje zitten. Én hier hoef ik mijzelf niet meer te bewijzen.” Lea: „We zijn vreemden voor elkaar en hebben het goed samen.” Michelle: „Natuurlijk vinden we elkaar weleens onuitstaanbaar.”
Hoe is leven zonder mobiel?
Lea: „Lekker rustig.” Diana: „Jullie kunnen nu niet lastiggevallen worden door mannen met verkeerde bedoelingen.” Amanda: „Toch mis ik mijn mobiel enorm, Facebook, Twitter, Instagram… Het eerste wat doe als ik hem terugkrijg, is een selfie maken.” Michelle: „Ik mis vooral het contact met familie en vrienden via de groeps-app.”
Hoe vullen jullie hier je vrije tijd?
Amanda: „Met breien, spelletjes doen, praten én tekenen. Thuis deed ik dat laatste niet meer, omdat dit te veel emoties opriep. Waar ik vervolgens niet mee om kon gaan.” Michelle: „Ik lees veel.”
Wat is jullie droom?
Lea: „Dat ik sterker in mijn schoenen sta en mij niet voortdurend aanpas aan anderen. Dat ik werk en een eigen huisje heb.” Amanda: „Ik wil een eigen zaak beginnen.” Michelle: „Een baan, een eigen appartementje, een kat en misschien wel een relatie.”
Dit is het eerste deel van een drieluik over hulp aan ex-prostituees door Terwille Verslavingszorg. Volgende week donderdag deel 2. De vrouwen heten in werkelijkheid anders.
Ex-prostituees komen in Frankrijk tot rust
„Ik ben opgegroeid met criminaliteit, drugs en prostitutie.” Lea (19) is nog maar een paar weken in de time-outvoorziening van de christelijke organisatie Terwille Verslavingzorg in Frankrijk. „Toen ik nog klein was, deed de pooier die bij ons thuis over de vloer kwam al vieze dingen met mij. Op mijn dertiende had ik voor de eerste keer gedwongen seks. Daarna volgde een aantal loverboys voor wie ik moest werken. Zij hadden in mij een makkelijke prooi. Ik werd vaak door hen mishandeld.”
In de eeuwenoude boerderij op het Franse platteland is plaats voor maximaal vijf vrouwen. Ze verblijven er drie maanden. Het vervolgtraject vindt in Nederland plaats. Het echtpaar Bert en Diana Bancken runt de time-outvoorziening. De ene vrouw werkte twintig jaar in de prostitutie, een ander twee jaar of tien maanden. Ook de leeftijden verschillen sterk. Er verblijven vrouwen van 35 en 52, maar ook meiden van 17 en 21.
Amanda (17) had een relatie met een vrouwenhandelaar. „Ik kwam via mijn ouders al jong in aanraking met criminelen. In hun bezigheden zag ik weinig kwaad. Ik deed volop mee aan de feesten waar zij ook kwamen. Zelf hoefde ik van mijn vriend niet in de prostitutie te werken.” „Amanda liep wel een groot gevaar”, weet Diana. „Andere minderjarige meiden met wie deze man eerder een relatie had, dwong hij wel op een geraffineerde manier tot werken in de seksindustrie.”
Michelle (24) groeide op in een doorsnee christelijk gezin. „Ik heb een paar vriendjes gehad. Zij dankten mij op een nare manier af. Op de middelbare school werd ik erg gepest. Om mij daarvoor af te sluiten, ging ik blowen. In de vierde was ik het zat om voortdurend het pispaaltje te zijn en sloot ik vriendschap met de populaire gasten. Dat leidde tot meer drugsgebruik. Het slechte trok mij steeds meer. Tegelijkertijd probeerde ik verschillende keren om goed voor God te leven. Als ik merkte dat dit niet lukte, sloeg ik volledig door naar de andere kant. Uiteindelijk werkte ik voor een escortbureau. Voor de buitenwereld was ik een succesvolle, blije christen. Ik vroeg me vaak af of mijn leven nog zin had, maar zelfmoord plegen durfde ik niet.”
Verstrikt raken in de prostitutie kan elk meisje overkomen, waarschuwt Michelle. „Ik was kwetsbaar, omdat ik overhoop lag met mijzelf en aandacht zocht. Inmiddels begrijp ik dat de pogingen om mijzelf te bekeren, strandden, omdat ik Gods genade probeerde te verdienen. In Frankrijk heb ik geleerd dat God mij Zijn genade wil géven.”
De vrouwen heten in werkelijkheid anders.
