J. I. Packer (1926-2020) zocht kennis voor hoofd en hart
Hij hamerde zijn leven lang op het belang van Bijbelkennis. Juiste denkbeelden over God en Christus leiden volgens dr. J. I. Packer tot persoonlijke vroomheid en een gezond en vruchtbaar christelijk leven.
Packer, die vrijdag op 93-jarige leeftijd overleed, stond te boek als een van de belangrijkste evangelicale theologen van de twintigste eeuw. Door zijn vele boeken en artikelen –met als rode draad de verbinding tussen Bijbelse theologie en de toepassing daarvan in het dagelijks geloofsleven– oefende hij grote invloed uit op miljoenen christenen wereldwijd.
Het Amerikaanse magazine Time, dat hem onder de 25 belangrijkste evangelicale theologen schaarde, noemde Packer eens „leerstellige Salomo.” In het werk van de Brits-Canadese theoloog stond een nauwekeurige uitleg van de Bijbel centraal. Maar het ging hem nooit om leerstellingen op zich. Packer bezat de gave om theologische wetenschap te verbinden met het geestelijke leven, om eeuwenoude geloofswaarheden aansprekend te verwoorden voor deze tijd. Hoofd en hart horen bij elkaar.
Van zijn bekendste boek, ”God leren kennen” uit 1973, werden meer dan 1 miljoen exemplaren verkocht. Daarin schreef Packer bevlogen over de majesteit van God, over Zijn liefde, genade en toorn. Echte kennis daarvan, verandert levens. Mensen die God kennen, zetten zich volledig voor Hem in, denken groot over Hem en vinden innerlijke vrede in Hem. Werkelijke lofprijzing en aanbidding worden gevoed door theologische bronnen.
Puriteinen
James Innell Packer werd geboren op 22 juli 1926 in de Engelse stad Gloucester. Hij studeerde theologie in Oxford en doceerde aan verschillende anglicaanse predikantenopleidingen in Groot-Brittannië. In 1954 promoveerde Packer op een proefschrift over de verlossingsleer bij de puritein Richard Baxter. Sinds 1979 was hij hoogleraar aan Regent College in Vancouver, Canada.
Puriteinen zoals Baxter namen een belangrijke plaats in het leven van Packer in. Godgeleerden uit het zestiende- en zeventiende-eeuwse Engeland, met name John Owen, waren een middel tot zijn eigen bekering geweest. „Ik geloof dat de kerk het vandaag nodig heeft om terug te keren naar de puriteinen”, zei hij eens in een interview. „Ze zal de heiligheid van God weer moeten benadrukken, die ook Zijn soevereiniteit omvat, evenals de zondigheid van de mens en de centraliteit van Jezus Christus, de Middelaar Die ons alle goede dingen schenkt.”
Jarenlang organiseerde Packer samen met dr. D. Martyn Lloyd-Jones puriteinenconferenties en werkte hij mee aan de uitgaven van puriteinse klassiekers. Het leverde hem de bijnaam „de laatste der puriteinen” op.
Schriftgezag
De anglicaanse theoloog wist zich vooral door God geroepen om de waarheid van de Bijbel door te geven. Zelf zag hij zijn bijdrage aan de totstandkoming van de Bijbel in de English Standard Version (ESV) als het belangrijkste werk dat hij in het Koninkrijk van God heeft gedaan.
Packer zocht niet graag de schijnwerpers op. Hij liet echter duidelijk zijn stem horen als volgens hem het gezag van de Schrift in het geding was, bijvoorbeeld inzake de vrouw in het ambt en homoseksualiteit. De inzegening van homorelaties in zijn Canadese kerkprovincie was voor Packer een aanleiding om zich aan te sluiten bij een behoudende kerkprovincie in Zuid-Amerika.
Hij hield van de kerk. Op de kritieke momenten in zijn leven bleef Packer de Anglicaanse Kerk trouw. Toen Lloyd-Jones in de jaren zestig evangelicalen ertoe opriep de in leerstellig opzicht plurale Kerk van Engeland te verlaten, bleef Packer, samen met onder anderen John Stott, de moederkerk trouw.
Packer kreeg in de jaren negentig kritiek op zijn visie op samenwerking met rooms-katholieken. In 1994 verscheen het mede door hem opgestelde document ”Evangelicals and Catholics Together: the Christian Mission in the Third Millennium”, dat bedoeld was als christelijke tegenaanval op gemeenschappelijke vijanden zoals ongeloof, zonde en cultureel verval. Later maakte Packer duidelijk dat de verklaring niet was bedoeld als een overeenstemming in de leer, maar als een gezamenlijk getuigenis. Hij wilde samenwerking zoeken meteen ieder die de Bijbel als onfeilbaar Woord van God beleed, echter zonder de verschillen te verdoezelen.
Hemel
Packer bleef tot hoge leeftijd schrijven en preken. Dat zag hij als zijn roeping. „Ik ben geen wereldmijder”, zei hij in 2013 in een interview in het Reformatorisch Dagblad. „Maar ik kijk uit naar de hemel, en vooral met Wie ik dan samen ben. Ik weet dat het heerlijk zal zijn, ik weet dat het vreugdevol zal zijn, vol dankzegging en aanbidding.”
